دیروز توی خیابان داشتم راه می رفتم و به این فکر می کردم  که چطور باید رشد کرد که یاد نوشته ای افتادم

تا حس آدمی قد نکشد درک او کور است .حرف او لقلقه است وبیگانه از دغدغه و بلوغ یک جامعه هم از همین حس سر می کشد 

وباید دید که کدامین مبدأ میل حس جامعه را درگیر نموده و دغدغه خود ساخته است.فرامرز سهرابی

وقتی زیر مناره های گیج زندگی قدم می زنیم

یادمان باشدبه قول سهراب

ریه ها را زابدیت پر وخالی بکنیم