دریا خندید در دور دست

دندان ها از کف و

لب ها از آسمان

-چه می فروشی دختر بی قرار،

سینه گشوده در باد

آب دریاها می فروشم ،آقا

آب دریاها

-چه با خود می بری جوانک گندمگون،

به خونت آمیخته

آب دریا ها می برم ،آقا

-این اشک های شور ،

ازکجا می آیند مادر

آب دریاها می گریم ،آقا

آب دریاها

-قلب من و این تلخکامی ژرف

از کجا می آید

-آب دریاهاست که تلخکام می سازد/آب دریاها فدریکو  گارسیا لورکا

نه اینکه بخواهم حرفی باشم نه نه...گاهی دلم برای نقطه ها که خروار خروار حرف دارند تنگ می شود

دیروز توی خیابان داشتم راه می رفتم و به این فکر می کردم  که چطور باید رشد کرد که یاد نوشته ای افتادم

تا حس آدمی قد نکشد درک او کور است .حرف او لقلقه است وبیگانه از دغدغه و بلوغ یک جامعه هم از همین حس سر می کشد 

وباید دید که کدامین مبدأ میل حس جامعه را درگیر نموده و دغدغه خود ساخته است.فرامرز سهرابی

وقتی زیر مناره های گیج زندگی قدم می زنیم

یادمان باشدبه قول سهراب

ریه ها را زابدیت پر وخالی بکنیم